Jeanette si verd

Den fyrste song.

Nokre songar blir i hjartet og vil ikkje sleppe taket- uansett kva som måtte dukke opp inn i mellom augeblikket du høyrer songen for fyrste gong; til dagen då du spelar den på nytt att for ørtande gong. Og du veit meg deg sjølv at det ikkje blir den siste.


Songar er som med lukt. Tonane kan frambringe nesten nøyaktig kva du tenkte eller følte då. Ein oppleve augeblikket på ny, berre i ein anna setting og gjerne i ei anna epoke. Ein ser tilbake og kjenner at ein ikkje ville vore forutan den hendinga eller perioda i livet.

'The blowers daughter' er haust for min del. Ny kåpe, varme støvlettar, lauv som fell frå treda og haustmørke. Og avstands forelsking. Ei forelsking som blussa opp att kvar tirsdag i ca. eit år. Eg fekk vertfall nytt fint smil av det.

Det rare er at ein trur gjerne alle andre vil kjenne dei same kjenslene i denne songen. Berre fordi ein har knytta sterke og personlege band til den. Men då ei venninne sa at den songen minna ho om sol, sommar og late varme dagar; så fekk eg ei sterk trong til å rope ut "Nehei! Det gjer den so visst meg ikkje". Men eg tok meg i det, og skjønte i mitt stille sinn at eg ikkje har monopol på kjenslene i denne songen.

Fin song er det uansett.