Jeanette si verd

Søndag.

Siste dagen i vekar er melankoli. Siste dagen i veka bør eigentleg berre ta seg skikkeleg saman, eg lika ikkje deg- og det veit du.

Eg gjer det beste ut av den. Dagen då ein kjenne seg fyllesjuk uansett om ein ikkje har smakt dei edle dråpane og slafsebukse er det einaste rette å gå med.

Sola var inne og i alle fall ikkje ute. 
Men eg tok ho med ut. Berre for å gjere eit forsøk 
i å lyse opp regntunge Bergen.

 Vi er heldige i Bergen trass i at himmelen ramla ned. 
For første gong i Bergen- "ekte" persisk kebab! 
Skiltet lyste i alle fall opp gata og 
alle andre i hundremeters omkrets.

Sol gjorde stor innsats i å trasse vatnet. Og det var deilig.

Innsatsen var heller ikkje til å klage på hjå meg. 
Paraplyen var heller lite samarbeidsvillig. 
Trudde det var ein paraply sin jobb å vere 
himmelen sitt skjold i slike tilfeller.

Vi fann 'stien' vår. Vi kjende oss som heime. 
Og paraplyen bøygde seg oppover. 

Sol vart ekstatisk då ho fann ein raud ballong 
ute i det fri!
Vi var einige om at dette måtte vere det beste 
som hadde skjedd oss så langt på denne dagen!

Verda smilte til oss.Og vi vart lukkelege over 
den raude ballonge.

Vi vart raskt gode kompisar med ballongen. 
Sjølv om den var liten og hadde 
sett sine beire dagar.

Fortida gjekk forbi, med ein skugge av meg sjølv.

Og vi vart så glad at vi hoppa i dammen. 
For heime visste vi at han fine venta, og at
han er alt anna enn fortida, 
og alt anna enn ein skugge.

Livet er godt. I alle fall med ein raud ballong i handa.

Til og med bygningane på den andre sida av Lungardsvatnet
smilte til oss.

Og Sol var som alltid nydeleg.

Vi fann vakre fargar stadar med fargar 
som passa perfekt saman med den raude ballonge.

Og opplyste stadar. Og begge vart mykje 
smartare av det.

Sol held ballongen i si hand og vi var like 
ved målet for turen.

Maria var midt i sorteringa av alle dei 
fine neglelakkane ho har. Vi fekk stjerner i augene
og kjende oss som ungar med nasa i ein godtepose.

Eg kjende meg heilt ør av dei fine fargane.

Ho mangla ikkje ein einaste farge.

Ho fortalde om fine møter, musikk som har 
blitt spelt sidan sist og huset ho 
bur i som har spøkelser.

Dei to kunstnarane Sol og Jeanette kunne 
ikkje anna enn å legge neglelakkane 
etter farge og tone. Vi vart nesten som besatt.

Maria har den finaste sprinkelsenga med 
misunnelsesverdige lys ovanfor. 
Dei har ho laga sjølv.

Vi sat lenge å pludra med fargane. 
Vi fekk til og med ta med oss nokon heim. 
Blå er ikkje akkurat Maria sin farge.

Vi koste oss med kaffi og jazz i bakgrunnen.
Eg kjende det. 
Denne søndagen likte eg. Eg likta alt. 
Sett vekk ifrå at no skal mitt beste kamera få nye 
batteri.
Så seier vi takk og farvel til det kompakte. 
Du er heilt ok, men sug for det meste.