Sommar anno 2010.
Skriv seg i rekka lik andre sommara. Endelig, etter månader med klaging fekk vi varme strålar på kroppen. Deilige lange sommardagar, med lukt av solkrem og bikiniskille.
Malakoff står sentralt i oppdateringa. Festivalsjefen hadde direktelinje opp til himmelen, og bestillte strålande veir. Noko vi fekk. Store band som Timbuktu, Bob Hund og Jaga Jazzist vitja scena midt i skogen. Og eg digga det. Men den som gjorde eit hogg i hjarte mitt var Egil Olsen. Med sin melankolske balsamstemme og tørr-vittige humor inn i mellom slaga. Han vil eg høyre meir ifrå! Og som han sa "I love Malakoff rockfestival. Malakoff. Malakoff. Malakoff!"
Ellers har Katrin hogd ned eit tred for mykje. Intensiv rydding i hagen. Hagesaks i den eine handa og sag i den andre. Midt i hagen, eller nærare sagt i den gamle sandkassa til min bror står der eit tred. Ei lerk. Vel, der stod eit tred. Familien blir utvida i november, og i den anledning ville det kanskje vere på sin plass at sandkassa fekk sin renessanse. Etter vel jobbing- ei lerk på bakken og seinare opphogd i passelege betar fekk vi alle eit stirrande og forbanna blikk frå pappa. Vi skulda på Jannike som var på besøk.
"E dokke klar over at Jørn planta dinnja lerka då han va liten gut?!!" Sa pappa. Altså, den stygge bustete og spinkle lerka som var vel to meter hadde vel kanskje grodd meir fast i hjartet til pappa, enn den hadde forankring i sandkassa. Vi hadde desverre ikkje nok lim til å lappe ihop den ynkelige lerka som låg fint ihop samla på plenen. Desverre er det vanskelig å bøte på skadene i slike tilfeller.
Måtte fred vere over lerka sitt minne.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar