Jeanette si verd

Musikk for sjela og skrivesperre.

Det kan vel kallast 'skrivesperre'- det å sitte med eit tomt blikk inn i skjermen, trykke forsiktig på ein av bokstavane for så å trykke delet. I staden for at fingrane går av seg sjølv idét hjerna har kokt ihop velklingande formuleringar, så samlar orda seg opp som ein skitten klesvask som ikkje vil la seg reingjere. Eg har ca. tusen idéar som jobbar inn i hovudet mitt på same tid. Men ikkje éin einaste idé vil komme ut med ein raud tråd igjennom seg. Men heller som ein ball med flokar og knutar. Akkurat som bestemor sitt 'nøste' etter at den udugelige katten hennar har leika 'lag-eit-helvetes-rot-for-at-bestemor-skal-få-litt-trim-leiken'. Sikkert veldig underhaldande for katten, men jævlig irriterande for bestemor. Unnskyld språket- Bestemor ville aldri i verda funne på å hatt dei orda i hennar munn.

I dag er dagen for å tenke på musikk. Musikk for sjela, eller korps som vi kallar det;) Høyrde eg nokon le? Ok. Eg ler litt inn i meg sjølv óg. Men som alle veit- eller har lest om. Musikk er terapi. Og i desse dagar tenke eg litt for mykje. Ikkje berre på den nærmande kvalifiseringa til NM. Men óg på livet generellt. Hm, vel eg tenke no alltid på det. Kunstnarsjel som eg er. Men på tosomheita. Og kven eg vil vandre på livet sin kronglete og vakre sti med. Og finnast det nokon der ute som eg kan vandre på stien saman med? Eller har eg allereide møtt den personen?
I tilfelle- rekk opp ei hand. For eg har ingen idé lenger.

I boka eg les 'Shantaram' står det at skjebnen tildela oss tre lærara, tre vennar og tre store kjærleiksobjekt i livet. Dersom vi ser vekk ifrå dei to fyrste; lærara og vennar. Så har eg allereide passert kjærleiksobjekt nr. tre. Då tenker eg på av dei store.
Så kva betyr det, liksom? Burde eg ha teke eit steg tilbake? Kanskje der faktisk er noko i den filosofien? Kven veit.

I mellomtida får eg nøste garn og vente på kva skjebna bestemmer seg for kva ho vil med meg.