Tid.
Det er rart.
Det er rart korleis tid forandrar alt.
Forhaldet mellom mennesker.
Mennesker som ein hadde gode og varme tankar om. Og forsatt har. Mennesker ein kunne dele alt med.
Mennesker som var som famile.
Mennesker som skapte jordskjelv i verda mi.
Mennesker ein måtte seie hade til. ufrivilleg.
Kvifor må det vere slik?
Kvifor går nokre mennesker ut døra, og forsette si eiga reise.
Ei reise utan meg.
Eg vil ikkje treffe nye mennesker, dersom det skal vere slik.
I frykt for at eg ikkje får bli med.
Ikkje sjå deg tilbake.
6 kommentarer:
Sånn er det jo. Rart, fint og skummelt - at folk går rundt og veit ting om deg, har opplysningar, tankar, til og med fysiske minner om ein, som kan få deg til å bli koko, grine, le og rødme av å tenke på det. Men så er det jo berre sånn. Ein har lov å sjå seg tilbake, men ein kan også gjer som oldemor seier: Kjenne på det litt - og så blåse det bort. Pff!
Kven har skreve dette diktet??
Ingen vel. eg.
Hm... Gamle menneske e so fine og snilde. Og dei har so masse lurt å seie. Ikkje nåke viss vass og "moderne" måtar å seie det på. Men berre gammal livsfilosofi, og rett på sak. Eg lika gamle mennesker.
Fine ord!
takk
Legg inn en kommentar